له رووژی ترســـــم د? بــــووده ناشـــاد
له رووژی ترســـــم د? بــــووده ناشـــاد
هـه‌رچـی ک داشتیم بوه‌یـــمن لـه
یــــاد
له هــویرمان بچوود ک ئیمـــــه کوردیـــــم
روو?ــه‌ی
که‌یخســــره‌و، ئاریایــی نــــژاد
فه‌رامووش بکه‌یـــــم خـــاوه‌ن
تاریخیــــم
له هووز و تیره‌ی ســــاســــانی و مـــاد
له رووژی ترســــم
لــــه‌ی خاک پاکـــــــه
که‌س ده‌نگ به‌رز نه‌که‌ی له ده‌س بیداد
گشت
بوونــــه چــــاکر زه‌‌هـــاک ده‌وران
ره‌نج کاوه‌ی کورد بیـــــه‌یمن وه
بــــــــاد
جه‌شنــــمان بووده جه‌شـــــن بیگانـــــه
له‌جی خوه‌ر نازار،
مانگ بووده نه‌مـــــاد!
له رووژی ترســــم، نــه ژن و نــه پیـــــــا
نه
حه‌تتــــا ئه‌وه‌ی ئه‌زیــــــــزه لـــــــه‌لاد
دی له وهر نه‌کــــــه‌ی
له‌باس کـــــوردی
یا قســـه نه‌کــــه‌ی وه زووان ئـــــــه‌ژداد
هه?ـــه‌و
بگه‌ردی لــه فه‌رهه‌نگ خـــوه‌ی
به‌زم و باو فه‌ره‌نـــگ باس بکه‌ی
ئــــه?اد
له رووژی ترســــم لــــــه کــــــورده‌واری
د? و
د?ـــــــداری، بچوودن لـــــه یـــــــاد
دی که‌س نه‌زانی له مه‌عنــــای
عشــق
نه دویه‌ت شیرین بوو نه کو? وه فه‌رهــــاد
دروو ده‌لـه‌سـه، جـی
راســـــی بگــــری
هه‌رکه‌س راسی کرد سه‌ر بیه‌ی وه باد
له رووژی ترســــم
خه‌م بووده به‌شمــان
سیه له‌وه‌ر که‌یم لــه پیــــر تــا
نـــــه‌وزاد
خه?گ وه‌سه‌ر کــــه‌یم ئـه?ا بیگانــــــــه!
زه‌نجیر وه مل
بـــویم له دونیای ئـــــــازاد!
گیره‌و زاری کــــه‌یم ئــه?ا
دوشمنه‌یـــــل
داخم لـــه‌‌و رووژه، هـــــاوار و فه‌ریـــــــاد
ئه‌ی
خوه‌یشک و برای ئــــازیز کــــــوردم
نه‌که‌ی تاریخـــد بوه‌یــــدن لــــه
یـــــــاد!
چوون چرای ر?ــده ئه?ای هه‌میشـــــــه
ئه‌ر خامووشـه‌و بوود،
تاریکـــــه نــــــوواد
شانازی بکـــــه وه فه‌رهـه‌نگ خـــــــوه‌د
تا گشت
بزانن چــــه‌ن بـــه‌رزه ئــــــه?اد
ئه‌ی کـــورده‌واری گیانـم وه
فــــــــه‌دات
ئه‌هوورامــــه‌زدا وه پشت و پـــــــــــه‌ناد
شعر له جانی
کرماشانی
ـــــــــــــــــــــــــ ـ
برگردان شعر به فارسی:
از روزی
می‌ترسم که دلم ناشاد گردد
وهر آنچه که داشتیم را از یاد ببریم
از یاد ببریم
که ما کرد هستیم
که فرزند کیخسرو آریایی نژادیم
فراموش کنیم که صاحب
تاریخیم
که از تیره و تبار ساسانی و ماد هستیم
از روزی می‌ترسم که در این خاک
پاک
کسی صدایش در برابر ظلم و بیداد بالا نیاید
و همه نوکر و غلام ضحاک زمان
شوند
و رنجی را که کاوه‌ی آهنگر کشید به باد بدهیم
جشنهای باستانی ما جای خود
را به جشن بیگانگان دهد
و به جای خورشید نازنین، ماه نماد ما شود!
از روزی
می‌ترسم که نه زن و نه مرد
و نه حتی کسی که برایت عزیز و نور چشمی است
دیگر
لباس کردی بر تن نکند
و یا به زبان آبا و اجدادی خود صحبت نکند
از فرهنگ خود
روی گردان شود
و به چیزهایی که باب فرنگ است روی بیاورد
از روزی می‌ترسم که
در فرهنگ کردها
عشق و عاشقی نیز از بین برود
دیگر کسی معنای عشق و عاشقی را
نفهمد
نه دختری مانند شیرین و نه پسری مانند فرهاد باشد
دروغ و ریاکاری جای
راستی را بگیرد
و هر آنکس که راستگو باشد سر خود را به باد بدهد
از روزی
می‌ترسم که تنها غم قسمت ما شود
و همه از پیر گرفته تا نوزاد سیاه‌پوش شویم
و
برای بیگانگان سراپای خود را گل بگیریم
و در دنیای آزاد زنجیر به گردن شویم
و
برای دشمنان خود گریه و زاری کنیم
متاسفم برای آن روز، هوار و فریاد
ای خواهر
و برادر عزیز کردم
نکنه که روزی تاریخ خود را فراموش کنی
چون همیشه مانند
چراغ راهی خواهد بود
که اگر خاموش گردد جلو راهت تاریک خواهد گشت
پس به فرهنگ
خودت افتخار بکن
تا همه بدانند که چقدر برایت با ارزش و بلندمرتبه است
جانم
فدایت ای کرد و فرهنگ زیبای کردی
اهورامزاد همیشه پشت و پناهت باشد
